कविता

कस्तो आयो कठै जमाना केहिबेर
सोच्छु म त्यसै झोक्रिएर
लाग्छ अहंकारले मानिसको
अस्तित्व जादैछ आज खोक्रिएर
चारजाति छत्तिस बर्णका हामी
कठै हुनत एउटै बगैंचाका
हौ रंगीबिरंगी डाली
सबै डालीलाई उत्तिकै स्याहार
र सम्हार गरेर घाम र पानी देखि
बच्चाउँछ सधैं त्यो माली
जब बढ्छन उनीहरु दंग पर्छ त्यो
उदेक लाग्दो बिनास देखेर माली
एउटै बगैंचामा आज तछाड
र मछाड गरि लडदैछन
हरे इजज्तनै फाली
यो तेरो रे यो मेरो रे
भाग बण्डानै गरि
मनैत जब कलेश र बिकारले
भरिएको छ भने के आशा गरु ठुलो उन्नतीको
त अब देशलाईनै ठाउँ ठाउँमा चिरा पारि
जति जति बुझ्ने हुदै जान्छ मानिस
उती छातीभरी अहंकारको भिर्छ माला
आफ्नै हातको औंला आफूतिर उठाइ
ताक्छ कठै अरुको उ गाला! गीता थापा दोषी, ईजरायल