संयुक्त प्रेम

वस्तीमा जनहरु,

बाँच्नुको अर्थमा,

अकाट्य जीवन,

निमुखा र सर्वहारा

सर्वनामको खास्टो

ओढेर सताब्दीको,

झोलुंगोमा पिङ खेल्दैछन l

अतृप्त भोक

र

प्यासका यात्रीहरु.......

दु:खको फेदीबाट,

टाउको उठाएर हेर्दा

सुखको चुचुरामा

आँखाको दृश्य

ठोक्किएर,,,,

बन्दनजर भित्र

सन्सार हेर्न बाध्यछन

युगले सहासको,

पैंचो माग्दा पनि

अट्टाहासको खोपामा

रहेर ध्वाँसे हुनुको

आफ्नै पिडा ठिक,,,

मानेर कर्कसे लोरीमै

कतै निदाई रहेकाछन l

कहिले कतै

जूगले मान्छे फेर्यो,

अब म चाहन्छु,,,

मान्छेले युग फेरोस्,

घरको भित्ता भित्तामा

सबैले

सिङ्गो ब्रम्हाण्ड हेरोस्

र

तेस्रो संसार देखोस्

जहाँ समानताका फूलहरु

सम्मानताका साथ झुलुन,

बेबिलोनको बगैंचामा जस्तै

सप्तरंगी फूलहरु एकै साथ फुलुन l

बन्दुकको नालबाट

अब,

प्रेमको राग निस्कियोस,

म भन्छु,,,,

संगीनको धारमा

अब,

मिलनको बहर भेटियोस,

दिनको सूर्यमा भेनस शहर भेटियोस,

अस्ताए पछी रुमानी साँझ भेटियोस,

जहाँ,'मेरो' होइन.....

हाम्रो संयुक्त प्रेमको प्यास मेटियोस !
By मनु लोहोरुङ(Manu Lohorung)